آیا دکتر سعید مهدوی‌کنی، شایستگی لازم را برای ریاست دانشگاه امام صادق(ع) دارد؟ (4)

ادامه از قبل...

 

4.  رویکرد نادرست به تولید علم و تربیت اسلامی

الف- رویکرد نادرست به علم:

رویکرد نامناسب ایشان به مقوله تولید علم در دانشکده ارتباطات به شدت ظهور و بروز یافته است. ایشان در عمل نشان داده‌اند که تولید علم و عالم کردن دانشجو -به زعم خود- را با رویکردی چکشی و جبری و از طریق اعمال مقررات و دستورالعمل‌ها که رهاوردی جز فشار بیهوده به استاد و دانشجو نداشته و ندارد، دنبال می‌کنند، که نتیجه این اقدامات در بخش نخست ارائه شد. این رویکرد با تعجب و انتقاد پنهانی اساتید مدعو مواجه شده و بسیاری از آنان در کلاس‌های درسی خود نسبت به ابلاغیات عجیب دانشکده در خصوص لزوم ارائه ترجمه و خلاصه کتاب و مقاله و... ابراز تعجب و انزجار کرده‌اند.

در نتیجه این سیاست، خطوط قرمز، پا را از آزادی و اختیارات زندگی انسانی یک دانشجو هم فراتر گذاشته و زندگی را بر وی تنگ می‌کند، مضاف بر این که عبور از این خطوط  قرمز به معنای عبور از احکام شرعی نیز انگاشته می شود و هر تخلفی در حکم یک خلاف شرع فاحش! شمرده خواهدشد.

ب- رویکرد نادرست به تربیت اسلامی:

به اختصار می‌توان گفت ایشان تربیت اسلامی را بستری خارج از مجاهدت و انقلابی‌گری ترسیم می‌کنند و از همین‌جاست که به برخورد جدی با تشکل‌های دانشجویی ارزشی نظیر بسیج و دفتر اعزام مبلغ اقدام کرده و در گزینش نیز به طور جد، پیگیر عدم ورود نیروهای حزب‌اللهی هستند. دانشجوی مطلوب در غایت نگاه ایشان، دانشجویی است که ضمن رعایت مسائل فردی شرع، درس بخواند و در فعالیت‌های سیاسی و فرهنگی و انقلابی حداکثر تا حد «حضور» در نماز جمعه و جماعت و هیأت، فعال باشد و الا نقش‌آفرینی و جریان‌سازی و اقدام انقلابی را نامناسب و نادرست تلقی می‌کند؛ هرچند به بهانه درس خواندن، از حداقل حضور در آن مجامع ارزشی و انقلابی هم می‌توان صرف نظر کرد!

ایشان در جلسه جمع‌بندی گزینش 92 که با حضور دست اندرکاران و مسؤولین اجرایی و تحقیقاتی گزینش تشکیل شده بود، به صورت ضمنی تصریح کرده بودند که: دانشجویانی را نیاورید که بسیج بتواند با یک اردو، صد نفر از آنان را جذب کند! حذف اساتیدی چون دکتر فیاض و دکتر سعید زیباکلام و دکتر سیدصالح هاشمی گلپایگانی نیز در همین راستا فهم می‌شود. این اساتید نیز کسانی بودند که دانشجویان را به قیام و اقدام انقلابی دعوت می‌کردند و این مسأله با «قعود» که از نظر ایشان، اقتضا و الزام «کار علمی» است! متناقض محسوب می‌شود. البته اقدامات مشکوکی چون بورس دانشجویان مسأله‌دار در دانشکده ارتباطات و نیز تأیید گزینش دانشجویان جدیدالورودی که عضویت موثر آنان در انجمن حجتیه مورد تأیید و تأکید محقق قرار گرفته بود نیز از اقدامات مشکوکی است که آقای دکتر مهدوی با سکوت از کنار آن گذشته است...

آیا دکتر سعید مهدوی‌کنی، شایستگی لازم را برای ریاست دانشگاه امام صادق(ع) دارد؟ (3)

ادامه از قبل...

 

3.  مقبولیت اجتماعی: 

آیا آقای دکتر مهدوی‌کنی، از مقبولیت اجتماعی لازم را برای ریاست دانشگاه  برخوردار هستند؟

الف- مقبولیت اجتماعی درون دانشگاهی:

الف-1: مقبولیت در بین اساتید:

قطعا ایشان در بین اساتید به عنوان یک «چهره علمی» تراز اول شناخته نمی‌شوند؛ هرچند به عنوان یک مدرس دانشگاه از سبقه مناسبی برخوردار باشند.  

الف-2: مقبولیت در بین دانشجویان: 

بخش قابل توجهی از دانشجویان – که اکثریت را شامل می‌شوند- با ریاست ایشان مخالف جدی دارند و اگر هم مخالف جدی نداشته باشند، جز احترام و تکریم مرحوم آیت الله مهدوی کنی، استدلال و منطقی محکم برای اثبات ایشان ندارند!

ایشان در تعامل با دانشجویان به شدت عصبی و غیر منطقی برخورد می‌کنند و این مسأله محدود به تشکل‌های دانشجویی و در زمینه فعالیت های فوق برنامه نمی‌شود. انجمن علمی دانشکده ارتباطات نیز بارها با برخوردهای عجیب ایشان مواجه شده است.

عدم مقبولیت ایشان در برگزاری کلاس‌های درسی به شدت ظهور و بروز می‌یابد. درس‌های تخصصی که در دانشکده فرهنگ و ارتباطات به ایشان ارائه می‌شود، عموما با اعتراض گسترده دانشجویان مواجه می‌شود. موارد متعددی رخ داده که هنگام انتخاب واحد، دانشجویان به نشانه اعتراض درس ایشان را اخذ نکرده‌اند و البته دانشکده هم در اقدام متقابل، حاضر نشده آن درس را تا پایان فارغ‌التحصیلی دانشجویان به هیچ استاد دیگری ارائه بدهد و در نهایت آنان پس از سه الی چهار سال و در آستانه دفاع پایان‌نامه، به اجبار و اکراه آن واحد را با جناب دکتر مهدوی اخذ کرده‌اند!

اما در درس‌های عمومی ماجرا به نحو دیگری است... مثلا برای درس «تدبر و تفسیر قرآن کریم» پنج گروه ارائه می‌شود که یکی از آنان با آقای دکتر مهدوی است. نتیجه از قبل مشخص است و هیچ‌کس یا در مواردی به جز چند نفر، کسی آن گروه را اخذ نمی‌کند. طبیعی است که در چنین حالتی، آن گروه از آن جا که به حد نصاب تعداد دانشجو برای تشکیل کلاس نمی‌رسد، باید حذف شود. اما در کمال تعجب اعلام می‌شود یکی از آن پنج استاد نمی‌تواند به دانشگاه بیاید و دانشجویان آن کلاس به اجبار و از طریق سیستم آموزش، به کلاس دکتر مهدوی منتقل می‌شوند! چون این اتفاق پس از زمان ثبت‌نام و هنگام حذف و اضافه رخ می‌دهد، بسیاری از دانشجویان نمی‌توانند آن واحد را تغییر بدهند و صدای اعتراضشان به این اقدام ظالمانه هم مسموع واقع نمی‌شود و ناچارند یک ترم را در محضر ایشان سپری کنند...

تندترین و شدیدترین عکس‌العمل در برابر دکتر مهدوی، عموما از سوی دانشجویان دانشکده ارتباطات – که بالاجبار تعامل نزدیکتری با ایشان داشته اند- رخ می‌دهد. بخشی از دانشجویان، آقای دکتر مهدوی را «ظالم» می‌شمارند و حاضر نیستند نماز جماعت را به امامت ایشان اقامه کنند. نماز جماعت‌های محدود در خوابگاه‌ها و گوشه و کنار دانشگاه، یا مراجعه به مساجد اطراف دانشگاه جهت اقامه نماز از سوی طیف قابل توجه و نامرئی از سوی دانشجویان، نمایان‌گر میزان دلخوری ایشان از آقای دکتر مهدوی است...

ب- مقبولیت اجتماعی بیرون دانشگاهی:

یکی از مهمترین ویژگی‌هایی که سبب می‌شد دانشگاه امام صادق(ع) یک پدیده ممتاز شود، حضور شخص شخیص مرحوم حضرت آیت‌الله مهدوی‌کنی بود که از یک سو برخوردار از یک شخصیت علمی و فقاهتی بود و از سوی دیگر شخصیتی سیاسی و تراز اول مملکتی. ویژگی ممیزه‌ای که دانشگاه به اتکای آن، شهره عام و خاص شده بود!

اما تقلیل جایگاه ریاست دانشگاه از فردی چون حضرت آیت‌الله مهدوی با آن اعتبار و تراز شخصیتی به فردی چون دکتر سعید مهدوی‌کنی، هرچند مشترک در نسب باشد، لکن به سبب ناشناخته بودن و فقدان اعتبار پیشین، از تراز دانشگاه در نزد عام و خاص تا حد زیادی خواهدکاست. کما این که نظیر این دانشگاه در سبک‌های مشابه کم نیستند! و با ریاست فردی کمتر شناخته شده به لحاظ علمی و اجتماعی، دانشگاه امام صادق(ع) هم دانشگاهی می‌شود همانند دیگر دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزشی!

ادامه دارد...

آیا دکتر سعید مهدوی‌کنی، شایستگی لازم را برای ریاست دانشگاه امام صادق(ع) دارد؟ (2)

ادامه از قبل...

2.     شایستگی علمی: 

آیا دکتر سعید مهدوی‌کنی، شایستگی علمی ریاست یک دانشگاه در حد دانشگاه امام صادق(ع) را داراست؟

الف- شایستگی در رشته تخصصی:

آیا دکتر مهدوی‌کنی در رشته تخصصی خود به عنوان یک فرد علمی و صاحب‌نظر شناخته می‌شود و یا چهره‌ای گمنام و ناشناخته است؟ تعداد مقالات و سخنرانی‌های علمی ایشان تا حد زیادی می‌تواند پاسخگوی سؤالات مذکور باشد. بهتر است ایشان را در کنار هم دوره‌ای‌ها و هم‌کلاسی‌هایشان ببنیم و با مقایسه بین ایشان و آنان نیز به جواب نزدیک شویم. در جوامع علمی، صدای اساتیدی چون «فیاض»، «همایون»، «آشنا»، «باهنر» و «الویری» بیشتر شنیده می‌شود یا صدای ایشان؟ آیا اصلا صدایی از آقای دکتر مهدوی در جوامع علمی برخاسته که مورد توجه واقع شود یا حتی مغفول واقع شود؟ در میان اساتید رشته ارتباطات، چند نفر ایشان را به عنوان فردی عالم به شمار می‌آورند؟ دانشجویان رشته فرهنگ و ارتباطات نیز ایشان را فردی عالم و صاحب‌نظر نمی دانند، هرچند معتقدند ایشان برای ارائه کلاس، زحمات زیادی می‌کشند.

ب- شایستگی در فقاهت:

همان‌طور که می‌دانیم ریاست سابق دانشگاه، حضرت آیت‌الله مهدوی‌کنی بودند که در مقام فقاهتی ایشان، احدی تردید نداشت و به همین دلیل بود که دانشجویان با طیب خاطر نسبت به موقوفاتی که در دانشگاه مورد استفاده قرار می‌گرفت، مواجهه می‌کردند؛ اما آقای دکتر مهدوی – ضمن آن که قطعا فردی متشرع و اهل رعایت حدود محسوب می‌شوند- ابدا چنین جایگاه فقاهتی‌ای ندارد و اساسا طلبه حوزه علمیه نبوده و دانش ایشان در حوزه فقه و فقاهت، محدود به دروسی است که در دانشگاه به همه دانشجویان ارائه می‌شود (طبعا از مطالعات شخصی ایشان اطلاعی در دست نیست و ای بسا در آن‌جا به قوام مناسبی دست یافته باشد) و بر دانشجویان دانشگاه مبرهن است که چنین دانشی، فرد را مجتهد و فقیه نمی‌کند.

 

پی‌نوشت:

آقای دکتر مهدوی، چندین سال است که پس از نماز عشا، به بیان احکام شرعی برای دانشجویان پرداخته و با توجه به اختیاراتی که از سوی آیت‌الله مهدوی به ایشان داده شده بود، در برخی موضوعات نیز نظر مدیریتی خود را به عنوان نظر شرعی بیان کرده و تخلف از آن را «حرام» اعلام می‌دانست. در این زمینه که یک مدیر تا چه حد می‌تواند قانون‌گذاری کند و دایره اختیاراتش چقدر است، بحث بسیار است، لکن نظرات مدیریتی – فقاهتی ایشان معمولا بسیار عجیب و غریب می‌نمود؛ از جمله در اعلام حرمت شرعی استفاده از برق دانشگاه و استفاده از اینترنت دانشگاه برای مقاصد غیرعلمی و... با این حال، اگر موبایل خودتان را با برق دانشگاه شارژ کنید و از آن استفاده غیرعلمی بکنید، این کار، حرام شرعی است! یعنی دانشجویان شهرستانی باید برای شارژ موبایل خود به جایی بیرون دانشگاه رفته و سپس با خانواده خود تماس بگیرند!!! طبعا کسی به این فتاوی عجیب اعتنایی نکرد، اما مواردی از این دست، سطح فقهی – اجتماعی ایشان را در نظر دانشجویان به شدت تنزل داده است...

آیا دکتر سعید مهدوی‌کنی، شایستگی لازم را برای ریاست دانشگاه امام صادق(ع) دارد؟ (1)

فارغ از این که آیا ایشان، جانشینی در تراز آیت‌الله مهدوی‌کنی برای نشستن بر کرسی ریاست دانشگاه امام صادق علیه‌السلام هستند یا خیر، در پاسخ به سؤال فوق، بدون مقدمه و پرده‌پوشی می‌توان گفت: خیر؛ ایشان ابداً شایستگی تصدی چنین مقامی را ندارند!

دلایلی که می‌توان بر اثبات این مدعا ذکر کرد، در چهار بخش قابل دسته‌بندی هستند: عدم شایستگی مدیریتی، عدم شایستگی علمی، عدم مقبولیت اجتماعی و رویکرد اشتباه به تولید علم و تربیت اسلامی!

1. شایستگی مدیریتی:

جناب آقای دکتر مهدوی، در سوابق خود فقط چند مسؤولیت مدیریتی در دانشگاه امام صادق(ع) داشته‌اند که هیچ کدام از این سوابق، نه‌تنها پیش‌برنده و رو به جلو نبوده، بلکه موجب توقف حرکت‌های پیشین نیز شده است. دوران مدیریتی ایشان ویژه و برجسته نبوده و هیچ موفقیت یا تحول چشمگیری را حاصل نکرده است و از در دوران مدیریت ایشان بر بخش‌های مختلف، رشد و تعالی خاصی در خواطر باقی نمانده است.

الف- بررسی سوابق مدیریتی

الف-1: اولین سِمَت مدیریتی ایشان، ریاست مرکز تحقیقات دانشگاه می‌باشد که در همان زمان با مخالفت جدی مسؤولین مرکز تحقیقات مواجه می‌شود. استدلال اولین مسئول مرکز تحقیقات دانشگاه و مؤسس آن چنین بوده که ایشان حتی یک مقاله علمی- پژوهشی ندارد و اساسا یک شخصیت علمی محسوب نمی‌شود تا ریاست چنین جایی را برعهده بگیرد! اما در نهایت، آن فرد از دانشگاه اخراج شده و آقای دکتر مهدوی، ریاست مرکز تحقیقات را برعهده می‌گیرد. رکود علمی حاصل از دوران مدیریت ایشان بر مرکز تحقیقات از تعداد مقالاتی که در آن سال‌ها در مجلات معتبر علمی ثبت شده، به وضوح قابل ملاحظه است!

الف-2: ریاست حوزه ریاست دانشگاه از دیگر سوابق مدیریتی ایشان است که در نهایت با اختلاف نظری که بین ایشان و حضرت آیت‌الله مهدوی‌کنی به وجود می‌آید، ایشان استعفا داده و از سِمَت خود کناره‌گیری کردند.

الف-3: مدتی پس از آن که ایشان معاونت دانشکده فرهنگ و ارتباطات را برعهده داشت، به سمت ریاست این دانشکده منصوب شد. دوران مدیریت ایشان بر این دانشکده که تا پایان عمر مبارک آیت‌الله مهدوی‌کنی ادامه داشت، یکی از شفاف‌ترین برهه‌ها در بروز و ظهور تفکرات و توانایی مدیریتی ایشان محسوب می‌شود. ایجاد فشارهای سنگین و غیرمنطقی بر دانشجویان و اساتید، نه‌تنها کمکی به پیشرفت این دانشکده نکرد که حتی سطح علمی این دانشکده را به شدت پایین آورد. بنا به گفته مسئولین آموزش، پایین‌ترین معدل در میان تمامی دانشکده‌ها، مربوط به دانشجویان همین دانشکده است و بنا به آمار رسمی که هر ماه از سوی کتابخانه دانشگاه اعلام می‌شود، کمترین میزان مراجعه به کتابخانه دانشگاه نیز (در دو آمار جداگانه) مربوط به دانشجویان و هیأت علمی همین دانشکده است! همچنین در هفته پژوهش که هر سال از سوی معاونت پژوهشی دانشگاه برگزار می‌شود، کمترین میزان مقالات علمی، مربوط به دانشکده فرهنگ و ارتباطات است. بنا به گفته یکی از مسؤولین معاونت پژوهشی دانشکده، معمولا دانشجویان دانشکده ارتباطات، پس از خروج از دانشگاه و فراغت از تحصیل، به نگارش مقالات علمی روی می‌آورند و این، حکایت‌گر سوء مدیریت و فشارهای غیرمنطقی موجود در دانشکده است که نتیجه‌ای جز سرکوب استعدادهای موجود در این دانشکده نداشته است.

الف-4: ریاست هسته گزینش: ریاست ایشان بر هسته گزینش نیز یک ریاست چکشی و پرتنش بوده که ریشه در رویکرد غلط ایشان نسبت به انتخاب دانشجو دارد که در ادامه مورد بحث قرار خواهد گرفت.

 

ب- بررسی اخلاق مدیریتی: هرچند ایشان به لحاظ فردی، تلاش دارند تا اخلاق اسلامی را رعایت کرده و تا حد زیادی مقید به شرع و مؤادی به آداب و اخلاق هستند، لکن اخلاق مدیریتی ایشان عموما نامناسب و غیرمعقول جلوه می‌کند. سعه صدر پایین و تندخویی در مقابل زیردستان و منتقدان در موارد متعددی بروز و ظهور پیدا کرده و یک اتفاق ساده را به بحرانی بزرگ تبدیل می‌کند.

ب-1: برخورد ناشایست ایشان با دانشجویان دانشکده ارتباطات در جریان بازنگری رشته، در نهایت منجر به تعطیلی کلاس‌های این دانشکده در آبان‌ماه سال 1387 شد. (اعتصاب دانشجویی و تعطیلی کلاس‌ها در تاریخ این دانشگاه، فقط در همین مورد رخ داده است!)

ب-2: برخورد تند ایشان در ماجرای اعتراضات به ظلمی که در حق مسؤول بسیج واحد خواهران اتفاق افتاد نیز از خواطر محو نشده و نتیجه آن برخورد، این شد که تا مدت‌ها، بسیاری از دانشجویان پشت سر ایشان نماز نمی‌خواندند و در مسجد دانشگاه، دو نماز جماعت برگزار می‌شد!

ب-3: برخوردهای ایشان با برخی از معاونین و مسؤولین بخش‌های مختلف دانشگاه نیز مملو از شواهدی است که حکایت از اخلاق نامناسب مدیریتی ایشان دارد. سعه صدر پایین در کنار روحیه ستیزه‌جو، بزرگ‌ترین نقطه ضعف اخلاق تشکیلاتی است که می‌تواند یک مدیر را ناکارآمد کند.

 

ج- جمع‌بندی: سوابق مدیریتی ایشان مملو از ناکارآمدی و نارضایتی افراد مرتبط  بوده و مشخص نیست که اگر پدر بزرگوار ایشان، ریاست این دانشگاه را برعهده نداشتند، آیا اساسا ایشان می‌توانستند چنین مسؤولیت‌هایی را برعهده بگیرند؟ یا ناچار بودند مثل سایر دانشجویان این دانشگاه، پس از فراغت از تحصیل به دنبال کار بگردند، و تنها در آن صورت بود که عیار ایشان به طور واقعی مشخص می‌شد... کمااین‌که همکلاسی‌های ایشان افرادی چون دکتر آشنا، دکتر رضی، دکتر جبلی و دکتر باهنر بوده‌اند که سوابق اجرایی و مدیریتی آنان در کنار ایشان، سطح مدیریتی آقای دکتر مهدوی را به طور واقعی‌تر و بیشتر نشان می‌دهد.

ادامه دارد...

وقتی کرسی اخلاق هم تقسیم ورثه می‌شود!

جلسه اخلاق شنبه 24ام آبان ماه 1393 برای ورودی های جدید در مسجد دانشگاه با حضور دکتر سعید مهدوی کنی برگزار شد!

کمتر از یک ماه از رحلت و بیش از پنج ماه از فقدان حضور آیت‌الله مهدوی‌کنی می‌گذرد و هنوز جای خالی ایشان در مصادر گوناگون بسیار به چشم می‌آید، جایگاه‌هایی نظیر ریاست مجلس خبرگان، ریاست جامعه روحانیت مبارز، ریاست حوزه علمیه مروی، ریاست دانشگاه امام صادق علیه‌السلام و از همه مهمتر کرسی درس اخلاق! اما گویا برخی گمان کرده‌اند که جانشینی در یکی از مسؤولیت‌های آن عالم بزرگوار،(که البته هنوز مسجل نشده است!) تکیه زدن بر دیگر جایگاه‌ها را نیز به تبع بر ایشان مباح می‌کند. این درحالی است که شاید ریاست و مسؤولیت یک نهاد و یک سازمان را بتوان به فردی که شایستگی کمتری دارد، واگذار نمود، لکن مقامی چون کرسی درس اخلاق (آن هم درس اخلاق نه یک مسجد و محفل خصوصی، بلکه درس اخلاق دانشگاه امام صادق علیه‌السلام) چیزی نیست که به سادگی و از باب روابط نسبی و سببی قابل انتقال به غیر باشد! مقامی که در نبود حضرت آیت‌الله و در مقاطع بالاتر (درس اخلاق عملی 1 و 2) نیز عالمانی صاحب‌نفس همچون آیت‌الله زابلی، آیت‌الله جاودان و واعظانی صاحب‌نام همچون حجت‌الاسلام ماندگاری و پناهیان را به خود دیده است... (1)

پی‌نوشت:

1. مطلب فوق، صرفا در پی تبیین شأن والای موضوع اخلاق و اهمیت جایگاه کرسی اخلاق بود، نه تخطئه و بی‌اخلاق خواندن صاحب کرسی!

روی دیگر فرهنگ و ارتباطات!

لازمه ساده‌انگاری تحولات آن بود که ماجرا به تغییر یک مدیر و یک شخص در اداره گزینش ختم می‌شد، لکن بازنگری در عزل و نصب‌ها در همان سال (1389)، شواهدی از بروز یک جریان دارد. هنوز یک ماه از تغییر جنجالی رئیس گزینش نمی‌گذرد که دکتر سعید مهدوی‌کنی، جایگزین دکتر «بشیر» در دانشکده فرهنگ و ارتباطات شده و کرسی ریاست آن را در دست می‌گیرد. این اتفاق در همان ابتدا پیامدهایی را به دنبال دارد که آن‌ها نیز خود شرحی مجزا را می‌طلبد. از آن جمله، باید به اخراج دکتر فیاض از دانشکده در همان ایام اشاره کرد، اتفاقی که صدای آن در پس پرده تحولات جنجال آفرین در مدیریت دانشگاه به گوش کسی نرسید.

جالب آن که گویا نحوه اخراج جناب دکتر فیاض که همگان شخصیتی اخلاقی و آکادمیک از او در یاد دارند، اصلا جلوه متعارفی نداشته است. برخی دانشجویان، دکتر فیاض را در مدخل دانشکده فرهنگ و ارتباطات با حالتی پریشان می‌بییند که از آن‌ها برای جابجایی تعدادی گونی کمک می‌خواسته و هنگامی که از او درباره محتوای آن‌ها سؤال می‌کنند، پاسخ می‌دهد که این‌ها کتاب‌های من است که همه را داخل گونی ریخته‌اند و گذاشته‌اند درب دانشکده! کتاب‌هایی که (به گفته خود ایشان) در میان آن‌ها نسخ نفیس و ذی‌قیمتی وجود داشته است. این درحالی است که رفتاری این‌چنینی نه‌تنها خلاف آداب اسلامی و شرع مقدس (که ادعای برخی در این‌باره گوش فلک را کر کرده است) بلکه خلاف مقتضای ادب انسانی است!

به شما ارتباطی ندارد!

فرای همه حرف و حدیث‌ها و حتی نقدها و حمایت‌هایی که از مدیریت اسبق گزینش دانشگاه می‌شد و حتی فارغ از اهمیت گزینش به لحاظ مدخل نیروها و سرمایه‌های دانشگاه (که خود قصه مفصلی است و مجالی دیگر می‌طلبد!)، آن‌چه سبب شد تا دانشجویان نسبت به آن، بیش از هر اتفاق دیگری حساسیت نشان داده و در تاریخ دانشگاه از آن به عنوان یک غائله یاد کنند، بیشتر نحوه برخورد مسؤولان رده بالای دانشگاه با دانشجویان بود. (1) در متن آن جریان پر بود از سؤالات و ابهامات و حرف‌ها و شایعات که هیچ‌کدام از مسؤولین (مرتبط و غیر مرتبط با موضوع، از دکتر همایون (معاون آموزشی وقت) گرفته که برای مناظره با آقای هاشمی گلپایگانی از سوی دانشجویان دعوت شد تا حجت‌الاسلام میرلوحی)، به تشخیص خود یا به امر دیگران! حاضر به توضیح در این‌باره نشدند و این خود، نه‌تنها به آرام شدن و شفافیت فضا کمکی نکرد، بلکه روند متشنج میان دانشگاه را شدت بخشید. از آن جمله، نحوه برخورد و مواضع دکتر سعید مهدوی‌کنی بود که در آن زمان مایه بسی شگفتی در میان دانشجویان شد.

ایشان که از یک سو به لحاظ مسؤولیتی که در هسته مرکزی گزینش (2) داشته و نیز مسؤولیت ایشان در حوزه ریاست دانشگاه و از سوی دیگر به واسطه نزدیکی شخصی با حضرت آیت‌الله می‌توانست کمک شایانی به روشن‌شدن ابهامات کند، نه‌تنها با «غبارآلود و فتنه‌گون» خواندن فضا از توضیح و پاسخگویی طفره رفت، بلکه از اساس این اتفاق را یک امر ساده درون سازمانی خواند، با این عنوان که این مسئله، عزل و نصب ساده یک مدیر در یک سازمان است و هیچ ارتباطی به دانشجویان ندارد و دانشجویان را تنها محق به اظهار نظر و انتقاد در مسائل آموزشی و کیفیت غذا دانست!

حتی در برخی موارد که بحث‌های طولانی با دانشجویانی که ایشان را در محراب مسجد احاطه کرده بودند، بالا می‌گرفت و در پاسخ به هجمه انتقادات از اتفاقات و جریانات گرفته تا عدم پاسخگویی مسؤولان، شخصیت و حرمت حضرت آیت‌الله را به پیش کشیده (3) و در جدالی احسن! و با لحنی نامتعارف بیان می‌داشت که: «کسی که برای شما دعوت‌نامه نفرستاده بود!»، «همین که شما این‌جا هستید، به برکت وجود آیت‌الله مهدوی‌کنی است»! و... سخنانی که تا آن زمان شاید کمتر کسی از امام جماعت متقی و با اخلاق دانشگاه امام صادق علیه‌السلام شنیده بود!

 

پی‌نوشت:

1. اساسا این اتفاق تنها بهانه و جرقه‌ای شد برای شعله‌ور شدن انتقادات متعددی که دانشجویان در زمینه‌های مختلف به مدیریت دانشگاه داشتند، به گونه‌ای که پس از گذشت مدتی اندک، دغدغه‌ها و مطالبات دانشجویان، نه‌تنها از مصداق گزینش و عزل و نصب یک شخص عبور کرد که بیشتر متوجه فضای کلی مدیریت دانشگاه و مسئله عدم پاسخگویی مسؤولان و نیز روند حذف و مقابله با جریان ارزشی و انقلابی در دانشگاه شد، روندی که عزل آقای هاشمی گلپایگانی تنها آن جریان را علنی کرد!

2. دکتر سعید مهدوی‌کنی، ریاست یک نهاد بالادستی اداره گزینش با عنوان هسته مرکزی گزینش را برعهده داشته و دارد، به گونه‌ای مجوز ورود هر دانشجو پس از طی مراحل متعدد گزینش در نهایت تحت نظارت ایشان صادر می‌شود. جالب‌تر آن که در حکم آقای زهیر انصاریان به سمت مدیر اداره گزینش در آن زمان، تأکید قابل توجهی به همکاری و هماهنگی بیشتر از پیش با رئیس هسته مرکزی گزینش تصریح می‌شود!

3. تاکتیکی که بارها و بارها از سوی مسؤولان قدیم و جدید برای شانه خالی کردن از زیر بار مسؤولیت و پاسخگویی به دانشجویان مطرح می‌شده است تا از این طریق پس از هر تصمیم اشتباه و حساسیت برانگیزی خود را در پشت شخصیت بزرگواری چون حضرت آیت‌الله مخفی کنند که البته در مواردی هم حضرت آیت‌الله آن فریبکاری‌ها را با موضع صریح خود خنثی می‌کردند. 

همه چیز تحت اشراف!

حکم انتصاب جناب آقای زهیر انصاریان به مدیریت اداره گزینش دانشگاه 

پی‌نوشت:

1. ر.ک: سایت قدیم دانشگاه، بایگانی اخبار و تازه ها، سال 1389

2. نکتهجالب توجه در این حکم آن‌که تأکید قابل توجهی به همکاری و هماهنگی بیشتر از پیش با رئیس هسته مرکزی گزینش و فعالیت تحت اشراف ایشان می‌شود!

سرآغاز یک جریان (2)

دانشجویان که به یکباره حکم انتصاب آقای «زهیر انصاریان»(1) را به عنوان مدیر جدید اداره گزینش دانشگاه بر در و دیوار می‌دیدند، شگفت‌زده از هر که پیش روی خود می‌دیدند، در این‌باره می‌پرسیدند و علت را جویا می‌شدند؛ از حاج‌آقای مباشری (معاون محترم دانشجویی که اظهار شگفتی و بی‌اطلاعی می‌کرد) گرفته تا حجت‌الاسلام سعید مهدوی کنی.

انگشت اشاره بیش از همه به سمت دکتر سعید مهدوی کنی (2) متوجه بود، چرا که ایشان را بیش از همه در دسترس می‌دیدند. از سوی دیگر وی به عنوان رئیس حوزه ریاست دانشگاه می‌توانست اطلاعات خوبی از علت اصلی این ماجرا در دست داشته باشد، لکن ایشان گویا ترجیح داده بود در آن شرایط غبارآلود (به زعم خود ایشان) روزه سکوت بگیرد! و پاسخ را به موعدی دیگر وعده کند.(3)

به تدریج زمزمه‌هایی به گوش رسید که پای یک پایان‌نامه در میان است... ماجرا که حالا داشت ابعاد پیچیده‌تری به خود می‌گرفت، پای دکتر «محمدهادی همایون» را نیز به عنوان معاون آموزشی وقت دانشگاه به میان آورد...

پی‌نوشت:

1. نوه دختری مرحوم حضرت آیت‌الله. با این حکم برخی با حالت مزاح می‌گفتند: حالا دیگر همه مسؤولین حوزه ریاست دانشگاه در واحد برادران و پردیس خواهران به یکدیگر محرم شده‌اند!

2. دکتر سعید مهدوی‌کنی، ریاست یک نهاد بالادستی اداره گزینش با عنوان هسته مرکزی گزینش را برعهده داشته و دارد، به گونه‌ای مجوز ورود هر دانشجو پس از طی مراحل متعدد گزینش، در نهایت تحت نظارت ایشان صادر می‌شود. نکته جالب توجه آن‌که در حکم انتصاب آقای زهیر انصاریان به سِمت مدیر اداره گزینش در آن زمان، تأکید قابل توجهی به همکاری و هماهنگی بیشتر از پیش با رئیس هسته مرکزی گزینش می‌شود!

3. وعده‌ای که هیچ‌گاه تحقق نیافت!

تکاپوی حافظان وضع موجود

دانشگاه امام صادق علیه‌السلام با گذشت بیش از سه دهه از آغاز به کار، هم‌اکنون به مرحله‌ای از بلوغ و ثبات رسیده است که بتوان افق‌های بسیار بلندتری را در مقایسه با زمان تأسیس از آن انتظار داشت. شاید در اوایل، ایده اصلی بنیان‌گذاران این بنای ارزشمند، تربیت نیروهایی متعهد و عالم برای مدیریت نظام نوپای اسلامی بوده است، لکن دیدار دانشجویان و اساتید با مقام معظم رهبری در سال 1384 نقطه عطفی شد در هدفگذاری و سیاست های کلان این دانشگاه تا مرجعی باشد برای علوم انسانی اسلامی.

در طول سالیان متمادی از فعالیت این نهاد ارزشمند، فراز و فرودهای بسیاری گربیانگیر دانشجویان و مسؤولین آن بوده است، اما در سالیان اخیر و به خصوص پس از ابلاغ مسؤولیتی گرانسنگ از سوی مقام معظم رهبری به دانشگاه امام صادق علیه‌السلام، کندی تحولات ناظر به آن هدفگذاری بسیاری از آنانی را که به این سنگر امیدی بسته بودند، آزرده خاطر کرد تا جایی که متأسفانه روند سالیان اخیر دانشگاه حتی در مواقعی در تناقض با آن حرکت جهادی و عظیم مورد انتظار قرار گرفت.

بر کسی پوشیده نیست که در سال‌های اخیر با کسالت حضرت آیت‌الله مهدوی‌کنی از یک سو و مشغولیت ایشان در مجلس خبرگان رهبری در کنار دیگر مسؤولیت‌ها، عملا مدیریت مسائل جاری و حتی برخی عزل و نصب ها تحت تأثیر اطرافیان ایشان صورت می‌گرفت. از این رو نگرانی ناظر به آینده این میراث گرانبها تکیه بر انتقاداتی به روند سال‌های اخیر دانشگاه دارد؛ روندی که بدون شک مسؤولین حاضر در خلق آن نقش جدی داشته‌اند؛ همانانی که می‌خواهند روند فعلی را در مدیریت آتی نیز با انتصاب فرزند آیت‌الله به ریاست دانشگاه حفظ کنند.